دویدیم و دویدیم هیچ جا رامون ندادن

گفتن که توی جاده دونده ها زیادن

دویدیم و دویدیم فایده نداشت دویدن

به همه چی رسیدیم به جز خود رسیدن

دویدیم و دویدیم تو کوچه های بن بست

می رفتیم و می گفتن خسته نشید بازم هست

دویدیم و دویدیم رفتیم تو خط عادت

کم کم به هم می کردن دونده ها حسادت

دویدیم و دویدیم راها خاکستری شد

حرفای عاشقونه کم رنگ و سرسری شد

دویدیم و دویدیم اسفندی دود نکردن

گفتن فقط زیر لب،کاش دیگه بر نگردن

دویدیم و دویدیم  خوردیم به سنگ و صخره

طاقتمون تموم شد تا دریا قطره قطره

دویدیم و دویدیم سیبا رسیده بودن

سه فصل آزگار بود همه دویده بودن

دویدیم و دویدیم تا رسیدیم به دیوار

اون ور دیوارم باز،خوردیم به فصل تکرار

دویدیم و دویدیم،قصه زندگی بود

که واسه اون دویدن،فقط دیوونگی بود

                                                                  مریم حیدرزاده

نظرات شما عزیزان:

مهدی

ساعت11:00---7 تير 1391

[وب سایت] - [ایمیل]

من کلبه ی خوشبختی تو را روزی با گلهای شوقم فرش خواهم کرد



و قشنگترین لحظه هایم را به پای ساده ترین دقایقت خواهم ریخت



تا بدانی عاشق ترین پروانه ات خواهم ماند . . .

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: